1Gdy Mojżesz pasał owce swego teścia, Jetry, kapłana Madianitów, zaprowadził [pewnego razu] owce w głąb pustyni i przyszedł do góry Bożej Horeb. 2 Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu. [Mojżesz] widział, jak krzew płonął ogniem, a nie spłonął od niego. 3 Wtedy Mojżesz powiedział do siebie: "Podejdę, żeby się przyjrzeć temu niezwykłemu zjawisku. Dlaczego krzew się nie spala?" 4 Gdy zaś Pan ujrzał, że [Mojżesz] podchodził, żeby się przyjrzeć, zawołał <Bóg do> niego ze środka krzewu: "Mojżeszu, Mojżeszu!" On zaś odpowiedział: "Oto jestem". 5 Rzekł mu [Bóg]: "Nie zbliżaj się tu! Zdejm sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą". 6 Powiedział jeszcze Pan: "Jestem Bogiem ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba". Mojżesz zasłonił twarz, bał się bowiem zwrócić oczy na Boga.(Księga Wyjścia 3, 1-6)
Mojżesz uciekł na pustynię Arabii Skalistej, na południe od Palestyny. Za jego czasów zamieszkiwał tę krainę pasterski lud Midianitów. Znalazł tu gościnę u kapłana, zwanego Re’uel, tj. ,,przyjaciel Boga”, któremu pasał trzody. W innym miejscu zwany on jest Jitro, co prawdopodobnie oznaczało tytuł jego urzędu. W tej to pustyni miało miejsce powołanie Mojżesza przez Boga.
Gdy Mojżesz zapędził trzodę daleko w pustynię, dotarł do góry zwanej Horeb. Nazwa ta znaczy tyle, co ,,łysa” (por. Łysa Góra), goła, wysuszona. Na Wschodzie prawie wszystkie góry są mniej lub więcej pozbawione roślinności. Nazwę Horeb można nadać każdej takiej górze; dlatego będzie trudno ustalić geograficznie, którą górę autor biblijny miał na myśli. Wskutek wielkiego gorąca kwiaty i trawy wysychają zupełnie, tak że gorejące krzaki w czasie letniej pory nie są tam rzadkim zjawiskiem. Mojżesz ujrzał taki krzak płonący. Cud polegał na tym, że krzak nie zgorzał.
Skoro Mojżesz zbliżył się do tego miejsca, zawołał Pan spośród krzaka: Mojżeszu! Mojżeszu! Nie przystępuj tu; zdejmij obuwie, bo miejsce, na którym stoisz, święte jest. Jam jest Bóg ojca twego, Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba. Widziałem ucisk ludu mego w Egipcie, słyszałem jęki jego. Wyzwolę go z rąk Egipcjan i sprowadzę do ziemi Kanaan. Ciebie zaś poślę do faraona, abyś wywiódł synów Izraela z Egiptu
Aby móc wykazać prawdziwość swego posłannictwa, prosi Mojżesz Boga o podanie mu swego Imienia z uwagi na to , że lud izraelski czcił w Egipcie wielu bogów (por Ks.Kapł 17,7 -Odtąd nie będą składać ofiar demonom, z którymi uprawiali nierząd). Wtedy Bóg rzeki: ,,Jam Jest, który Jest“. Hebrajskie ehje(h) oznacza pierwszą osobę od czasownika haja(h), tj. być. Odtąd posługiwano się tym samym określeniem, tylko w osobie trzeciej: jahwe. Bóg mówi tu, że jest istotą niezależną, mająca w sobie rację istnienia.
Mojżesz wtajemniczony w nauki i mądrości egipskie, znał na pewno zapatrywania kapłanów egipskich, którzy uważali boga Ra za ,,wielkiego boga”, który powstał przez siebie samego” Podobnie nauczali kapłani babilońscy, że bóg-księżyc, zwany Sin, ,,jest owocem, który rodzi samego siebie”.
Zarówno u Egipcjan, jak u Babilończyków mimo takich spekulacji o bóstwach jedno po zostało nietknięte: politeizm; wszystkie inne bóstwa nadal pozostały, żadne z nich nie zostało usunięte, raczej przybyło ich jeszcze więcej.
Swoim ehje(h) Bóg Izraela odrzuca wszelki politeizm i panteizm. Imię ,,Jahwe” pojawia się w pismach Mojżeszowych i na innych miejscach, np. w pradziejach biblijnych i w opowiadaniach o Patriarchach, a więc już przed objawieniem się Boga Mojżeszowi. Świadczy to o tym, że głównym autorem Pentateuchu jest Mojżesz, który swobodnie posługuje się imieniem Jahwe i we wcześniejszych historiach zawartych w Księdze Rodzaju.
Imię, nazwa ma bardzo ważne znaczenie na starożytnym Wschodzie. Tylko to, co faktycznie istnieje, ma imię, nazwę. Jeżeli chodzi o imię Boga — Jahwe, które wyrażało w pewnym stopniu Jego Istotę, należał mu się jak największy szacunek ze strony Izraela. Aby uchronić je przed profanację, Izraelitom nie wolno było wymawiać tego imienia.
Zamiast jahwe należało wymawiać przy czytaniu adonaj, co znaczy ,,pan”. W tekście hebrajskim umieścili masoreci samogłoski wzięte ze słowa ‘adonaj pod spółgłoskami ,,J H W H”. Nie orientujący się w tej sprawie czytali fałszywie jehowa (stąd nazwa sekty ,,jehowitów”). W pozabiblijnych dokumentach spotyka się imię J H W H w inskrypcji na pomniku króla Moabitów, Mesza (IX wiek), a także na ostrakach pochodzących z Lakis (około 589 roku przed Chr.). Krótsza pisownia brzmiała jahu, jau, jaw, jo. Tak np. brzmi imię króla judzkiego w pisowni hebrajskiej ,,Hizkij j a h u” — drugim składnikiem jest imię
jahu. W kronikach asyryjskich króla Sanheriba brzmi to samo imię ,,Ha-za-ki--ia-u”; w klinowym piśmie bowiem brak znaku na wyrażenie głoski h.
Dawniejsza teoria, jakoby Mojżesz podczas pobytu u Midianitów zapoznał się z kultem bóstwa Kenitów i od nich je przejął I wprowadził u Izraela, nie ma żadnych podstaw. Sprzeciwia się takiej tezie fakt, że Kain, praojciec Kenitów, uchodzi za przeklętego.
