1Gdy dowiedzieli się o tym królowie zamieszkali za Jordanem, na wzgórzu, na nizinie i wzdłuż brzegu Morza Wielkiego aż do Libanu: Chetyci, Amoryci, Kananejczycy, Peryzzyci, Chiwwici i Jebusyci, 2 sprzymierzyli się ze sobą, by walczyć wspólnie przeciw Jozuemu i Izraelitom. (Joz 9, 1-2)
Poprzez wymienienie ludów żyjących na wzgórzach nizinach i nad brzegiem morza autor biblijny zakreśla bardzo duży obszar Kanaanu. Najpierw określa kraj „na wzgórzach, który należał później do pokolenia Judy i Efraima, następnie wszystkie nizinne ziemie od Karmelu aż do Gazy a w końcu obszary na brzegach Morza Śródziemnego, od przesmyku Tyru aż do równin Jaffy. Słyszeli bowiem o splądrowaniu Jerycha i Aj i wiedzieli o szybkim poruszaniu się Izarelitów w głąb kraju.
Mimo, że państewka miasta były podzielone przez oddzielne interesy i często w stanie wojny ze sobą, poczucie wspólnego zagrożenia skłoniło je do zawieszenia wzajemnych animozji.
3 Również mieszkańcy Gibeonu dowiedzieli się, co Jozue uczynił z miastami Jerychem i Aj, (Joz 9, 3)
Gibeon był stolicą i sporym miastem o dużym znaczeniu, jak wynika z (Joz 10,2), prawdopodobnie był złączony sojuszem z sąsiednimi niezależnymi miastami (Joz 9, 17) i posiadał rząd o charakterze republikańskim (Joz 9,11)
4i postanowili użyć podstępu. Wybrali się w drogę i zaopatrzyli się w zapasy podróżne, i wzięli na swoje osły stare wory i zużyte bukłaki na wino, podarte i powiązane. 5 Na nogach mieli zdarte i połatane sandały, a na sobie - znoszone szaty. Cały ich chleb, który mieli na pożywienie, był suchy i pokruszony.(Joz 9, 4-5)
Gibeonici postanowili działać przeciw Izraelitom za pomocą zręcznej polityki, nie siłą, która okazałą się nieskuteczna w przypadku Jerycha i Aj. Ludzie na Wschodzie swoje bagaże przewozili za pomocą zwierząt jucznych, biedniejsi zaś ubrania, żywność i inne rzeczy osobiste przewozili w wełnianych workach przewieszonych przez grzbiet zwierzęcia na którym podróżowali.
Wino na wschodzie przechowywało się w bukłakach z koziej skóry, lepiej nadającej się do tego niż porowate naczynia ceramiczne czy metalowe szybko nagrzewające się na słońcu. Takie skórzane bukłaki często wypożyczano gdy były już stare i zużyte i istniało wiele sposobów przedłużania ich żywotności – czy to poprzez naszywanie skórzanej łaty, czy poprzez złączenie i zszycie brzegów czy wreszcie poprzez zaczopowanie dziury płaskim okrągłym kawałkiem drewna.
Podróżni na Wschodzie, którzy z powodu ubóstwa posiadali zaledwie jedno juczne zwierzę często rezygnowali z jazdy na obciążonym bagażem zwierzęciu i szli na piechotę – dlatego udając podróżnych z dalekich stron Gibeonici włożyli znoszone obuwie.
Chleb miał formę okrągłych sucharów, a z powodu gorszej jakości wypiekania niż obeznie szybko twardniał i z czasem pleśniał od wilgoci zawartej w cieście. Dlatego przed spożyciem moczono go w wodzie.
6 W takim stanie przybyli do Jozuego i do obozu w Gilgal i rzekli do niego i do mężów izraelskich: "Przybywamy z dalekiego kraju: zawrzyjcie z nami przymierze!" 7 Lecz mężowie izraelscy odpowiedzieli Chiwwitom: "A może wśród nas mieszkacie? Czyż więc możemy zawierać przymierze z wami?" (Joz 9, 6-7)
Odpowiedź Izraelitów wskazuje, że mieli oni żadne swobody decyzji a ich rozkazy były jednoznaczne. Jeżeli ci obcy należeli do którego z kananejskich plemion jakakolwiek myśl o przymierzu była dla nich złamaniem Prawa (Wj 23, 32, 34,12, Pwt 7,2)
8 Oni zaś odpowiedzieli Jozuemu: "Jesteśmy twoimi sługami". Jozue zapytał ich: "Kim jesteście i skąd przybywacie?" 9 Oni odrzekli: "Z ziemi bardzo dalekiej przybywają twoi słudzy, w imię Pana, Boga twojego. Słyszeliśmy bowiem sławę Jego i wszystko, co uczynił w Egipcie,10 oraz wszystko, co uczynił dwom królom amoryckim, panującym za Jordanem, Sichonowi, królowi Cheszbonu, i Ogowi, królowi Baszanu w Asztarot. 11 Wobec tego nasza starszyzna i wszyscy mieszkańcy naszego kraju powiedzieli nam: Weźcie ze sobą żywność na drogę, wyjdźcie im naprzeciw i powiedzcie do nich: Jesteśmy waszymi sługami, zawrzyjcie więc z nami przymierze. (Joz 9, 8-11)
Udają, że do podróży w celu zawarcia przymierza z Izraelitami skłoniły ich względy religijne. Co ciekawe powoływali się przy tym na cuda zdziałane przez Jahwe w Egipcie i w drodze do Ziemi Obiecanej, ale sprytnie pominęli cudowne zdarzenia już w Kanaanie dokonane przez Jozuego (zdobycie Jerycha i Ai), co miało udowodnić, że przybyli z daleka i o tych najświeższych wydarzeniach jeszcze nie słyszeli!!!
12 Oto nasz chleb: był jeszcze ciepły, gdy braliśmy go z domów naszych na drogę, w dniu, w którym wyszliśmy, by was spotkać, a oto teraz suchy i pokruszony. 13 A te bukłaki na wino były nowe, gdyśmy je napełniali, a oto popękały; nasze szaty i nasze sandały zupełnie się zdarły wskutek dalekiej podróży". 14 Mężowie spróbowali ich zapasów podróżnych, lecz wyroczni Pana nie pytali. 15 Zgodził się więc Jozue na pokój z nimi i zawarł z nimi przymierze, zapewniając im życie, a książęta społeczności potwierdzili je przysięgą. (Joz 9, 12-15)
Po zbadaniu spleśniały chleb został uznany za ostateczny dowód prawdziwości opowiadania przybyszów.
16Trzy dni upłynęły od zawarcia tego przymierza, gdy usłyszano, że byli ludem sąsiednim i mieszkali wśród Izraela. 17 Wyruszyli synowie Izraela z obozu i <po trzech dniach> przybyli do ich miast. Miastami ich były: Gibeon, Kefira, Beerot i Kiriat-Jearim. 18 Izraelici nie natarli na nich, ponieważ książęta społeczności przysięgli im na Pana, Boga Izraela. Ale cała społeczność szemrała przeciw książętom. (Joz 9, 16-17)
Kefira (Joz 18, 26 , Ezdrasz 2, 25 , Nehemiasz 7, 29), Beerot - 2 Księga Samuela 4:2 2 Syn Saula miał dwóch dowódców wojska: jednemu na imię było Baana a drugiemu Rekab. Byli synami Rimmona z Beerot, z pokolenia Beniamina, bo i Beerot zaliczano do Beniamina.), obecnie El Berich, około 20 minut drogi od El Jib (Gibeon), Kiriat-Jearim - miastolasów, teraz „Kuryet-el-Enab
19Wszyscy książęta oświadczyli wobec całej społeczności: "Skoro złożyliśmy im przysięgę na Pana, Boga Izraela, przeto nie możemy im uczynić krzywdy. 20 Tak więc chcemy z nimi postąpić: musimy darować im życie, aby nie spadł na nas gniew z powodu przysięgi, którąśmy im złożyli". 21 Wtedy zapewnili ich książęta, że zostaną przy życiu, ale będą rąbać drzewo i nosić wodę dla całej społeczności. Gdy książęta im to oświadczyli, 22 zawezwał ich Jozue i rzekł im: "Dlaczego oszukaliście nas mówiąc: "Mieszkamy od was bardzo daleko - podczas gdy mieszkacie wśród nas?" 23 Dlatego będziecie przeklęci i dlatego nikt z was nie przestanie być niewolnikiem, drwalem i noszącym wodę dla domu Boga mojego".
24 Wtedy dali Jozuemu taką odpowiedź: "Słudzy twoi dokładnie się dowiedzieli o tym, co rozkazał Pan, Bóg twój, swemu słudze, Mojżeszowi: oddanie wam całej tej ziemi i wygładzenie wszystkich mieszkańców kraju przed wami. Obawiając się więc bardzo o nasze życie, postąpiliśmy w ten właśnie sposób. 25 Jesteśmy teraz w twoim ręku: uczyń z nami to, co wydaje ci się dobre i słuszne".
26 I Jozue tak postąpił z nimi. Wybawił ich z ręki Izraelitów, żeby ich nie pozbawili życia. 27 Wówczas uczynił ich Jozue drwalami i noszącymi wodę dla całej społeczności i dla ołtarza Pańskiego, aż po dzień dzisiejszy, na każdym miejscu, które [Pan] wybierze. (Joz 9, 19-27)
Aby rozwiązać dylemat spowodowany przez zbyt pospieszne zawarcie przymierza z ludem Kanaanu, książęta izraelscy postanowli nie zabijać Chiwwitów ale zdegradowali ich do roli niewolników pełnących najcięższe prace.
Odkrycia archeologiczne dokonane w el-Dżib dowodzą, że tu leżało izraelskie Gibeon. Tak czytać można tę nazwę na skorupach pochodzących z potłuczonych dzbanów. Nazwa podana jest literami starohebrajskimi. Na jednej skorupie widnieje jeszcze imię właściciela, żyjącego ok. 800 r. przed Chr., niejakiego Hanania (imię biblijne). Odnaleziono tu także staw, wspomniany w 2 Sm 2, 13, wykuty w skale, do którego zstępowano niegdyś po schodach, z których zachowały się jeszcze 42 stopnie. Powstanie stawu oblicza się na czas wcześniejszy niż r. 1200 przed Chr. Dalej odkryto tunel wykuty również w skale, sprowadzający wodę ze źródła do wnętrza miasta.
Istnienie stawu w mieście Gibeon także potwierdza 2 Ks Samuela 2, 12-17, która podaj przy tej okazji inne fantastycznie ciekawe informacje historyczne -12Abner, syn Nera, i słudzy Iszbaala, syna Saula udali się z Machanaim do Gibeonu. 13 Wyruszył również Joab, syn Serui, ze sługami Dawida. Spotkali się u stawu gibeońskiego. Ci rozmieścili się po jednej stronie, a tamci po drugiej stronie stawu. 14 Abner zawołał do Joaba: "A może wystąpią młodzieńcy i dadzą nam pokaz walki?" Joab rzekł: "Niech występują!" 15 Powstali więc i ciągnęli w ustalonej liczbie: dwunastu Beniaminitów ze strony Iszbaala, syna Saula, i dwunastu ze zwolenników Dawida. 16 Każdy pochwycił swego przeciwnika za głowę i [utopił] miecz w jego boku, tak że zginęli razem. Miejsce to nazwano "Polem Boków". Znajduje się ono w Gibeonie. 17 Rozpoczęła się więc w tym dniu zacięta walka, w której Abner i mężowie z Izraela zostali pokonani przez sługi Dawida.
Wrogie sobie wojska ustawiły się przeciwnych stronach cysterny. Propozycja Abnera wystawienia dwu jednakowych grup żołnierzy i przeprowadzenia walki w imieniu obu wa1czcych stron została przyjęta. Ustalona liczba dwunastu osób z jednej jak i drugiej strony miała rozstrzygnąć o losach reszty wojsk. Jeszcze w połowie XX wieku znany był podobny system walki wśród plemion arabskich.
R. de Vaux podaje jako przykład znamienne wydarzenie w czasie podboju Algierii: emir Abd—el-Kader zaproponował tego rodzaju walkę, która byla prowadzona pomiędzy jednakową liczb żołnierzy. Ilustracją tego wydarzenia stanowi również jeden z cylindrów babilońskich. Przedstawia on mianowicie trzy pary walczących ze sobą żołnierzy. Kady z nich prawą ręką ujmuje swego przeciwnika za brodę, a mieczem trzymanym w lewej ręceuderza w jego ciało.
Encyclopedia Biblica, Thesaurus rerurn biblicarum,wyd. przez Hebrajski Uniwersytet w Jerozolimie, t. II, tablica 19 przedstawia walczących w ten sposób, ze żołnierz ujmuje przeciwnika za czuprynę, atakuje jego szyję mieczem.
