1Gdy Adonisedek, król Jerozolimy, usłyszał, że Jozue zdobył Aj i obłożył je klątwą na zniszczenie, postępując tak samo z Aj i jego królem, jak postąpił z Jerychem i jego królem, oraz że mieszkańcy Gibeonu zawarli pokój z Izraelitami i zamieszkali pośród nich, 2 wywołało to wielkie przerażenie, gdyż Gibeon było miastem wielkim, jak jedno z miast królewskich, większe było od Aj, a wszyscy mieszkańcy byli waleczni.(Joz 10, 1-2)
Sąsiedni królowie zrozumieli, jakie im grozi niebezpieczeństwo ze strony Izraela. Wiedzieli, że czeka ich zupełna zagłada. Dlatego postanowili wspólnymi siłami wstrzymać zwycięski pochód Izraela. Na czele koalicji w południowej Palestynie stanął król miasta Jeruzalem, Adoni – Sedek - Pan sprawiedliwości" - prawie synonim Melchizedeka, "król sprawiedliwości." Nazwy te były typowe tytuły królów Jebusytów. Oryginalna nazwa, Salem ( Ks Rodz. 14:18 , Ps 76:2 ), została w tym miejscu zastąpiona przez autora biblijnego nazwą Jerozolima, co oznacza: „pokojowe wzięcie w posiadanie” lub „wizję pokoju” jako aluzja do sceny z 22 rozdziału Księgi Rodzaju13Abraham, obejrzawszy się poza siebie, spostrzegł barana uwikłanego rogami w zaroślach. Poszedł więc, wziął barana i złożył w ofierze całopalnej zamiast swego syna. 14 I dał Abraham miejscu temu nazwę "Pan widzi". Stąd to mówi się dzisiaj: "Na wzgórzu Pan się ukazuje".
Strach przed najeźdźcami jeszcze bardziej wzrósł po fakcie poddania się izraelitom państwa, tak na ówczesne palestyńskie warunki, silnego i zaludnionego jak Gibeon. Było to miasto duże, dobrze ufortyfikowane ja przystało na miejsce będące stolicą.
3Przeto Adonisedek, król Jerozolimy, posłał wezwanie do Hohama, króla Hebronu, do Pirama, króla Jarmutu, do Jafii, króla Lakisz, i do Debira, króla Eglonu: 4 "Przybądźcie mi na pomoc, abyśmy razem zwalczyli Gibeonitów, ponieważ zawarli pokój z Jozuem i z Izraelitami". 5 Połączyło się więc pięciu królów amoryckich: król Jerozolimy, król Hebronu, król Jarmutu, król Lakisz i król Eglonu - oni i całe ich wojsko oblegli Gibeon i uderzyli na nie.(Joz 10, 3-5)
Wspólny atak na Gibeon przedstawicieli koalicji miał na celu z jednej strony ukaranie zdradziecki Gibeonitów a z drugiej strony stworzenie bariery przed dalszym marszem Izraelitów pod wodzą Jozuego w głąb Kanaanu. Koalicja górskich plemion z południowej [Palestyny dowodzona była przez władcę Jerozolimy, który oprócz tego, że był najpotężniejszy, był najbardziej zagrożony inwazją. Gibeon znajdował się około 10 km od Jerozolimy.
6Mieszkańcy Gibeonu posłali prośbę do Jozuego do obozu w Gilgal: "Nie cofaj swej ręki od sług twoich. Przybądź pośpiesznie do nas, uwolnij nas i pomóż, ponieważ wszyscy królowie amoryccy, którzy mieszkają w górach, sprzymierzyli się przeciw nam". 7 Wyruszył Jozue z Gilgal wraz z całym swym zbrojnym ludem i wszystkimi dzielnymi wojownikami. 8 I rzekł Pan do Jozuego: "Nie bój się ich, albowiem oddałem ich w twoje ręce, żaden z nich nie oprze się tobie".(Joz 10, 6-8)
Już w czasie ataku na Kanaan, otrzymał od Boga gwarancję sukcesu (Joz 1,5), jednak błyskawiczna koalicja 5 władców lokalnych przygnębiła go, jako kara za pośpieszny i bezmyślny sojusz z Gibeonitami. Było jasne, że zanosi się na walkę na śmierć i życie nie tylko dla Gibeonitów ale też dla Izraelitów. W tym kontekście niesamowite jest wprowadzenie przez autora biblijnego Boskiej pokrzepiającej interwencji. Wydaje się, że Jozue zwrócił się o radę do Boga i otrzymał odpowiedź, przed wyruszeniem na wyprawę.
9 I natarł na nich Jozue niespodziewanie po całonocnym marszu z Gilgal. (Joz 10, 9)
Pewnym kluczem do zrozumienia sukcesu jest wykorzystanie efektu zaskoczenia ponieważ Jozue i jego wojownicy przybyli z odsieczą po całonocnym forsownym marszu, pokonali odległość około 26 mil, co przy ówczesnym powolnym tempie przemieszczania się wojsk i towarzyszących im taborów zajmowało normalnie 3 dni por Joz 9,13-17Wyruszyli synowie Izraela z obozu i <po trzech dniach> przybyli do ich miast. Miastami ich były: Gibeon, Kefira, Beerot i Kiriat-Jearim.
10 A Pan napełnił ich strachem na sam widok Izraela i zadał im wielką klęskę pod Gibeonem. ścigano ich w stronę wzgórza Bet-Choron i bito aż do Azeki i Makkedy. (Joz 10, 10)
Określenie hebrajskie „A Pan napełnił ich strachem” w innych miejscach jest równoznaczne z potężną burza z błyskawicami i piorunami ( 1 Samuela 7:10-W czasie gdy Samuel składał całopalną ofiarę, Filistyni przystąpili do walki z Izraelitami. W tym dniu zagrzmiał Pan potężnym gromem przeciw Filistynom, wywołując popłoch, tak iż ponieśli klęskę przed Izraelitami. ,
Psalm 18:13–
Od blasku Jego obecności
rozżarzyły się węgle ogniste.
14 Pan odezwał się z nieba grzmotem,
to głos swój dał słyszeć Najwyższy,
15 wypuścił swe strzały i rozproszył wrogów,
cisnął błyskawice i zamęt wśród nich wprowadził. ,
Psalm144:6–
6ciśnij piorun i rozprosz ich,
wypuść swe strzały i przeraź ich, ).
Jest też jasne, że zażarte walki na wzgórzach pod Gibeonem trwały wiele godzin, i dzień się znacznie posunął gdy doszło do złamania oporu koalicji Adoni-Sedeka i ucieczki przed Izraelitami.
Wzgórza Bet-Horon – „Dom Jaskiń” – ślady tego miejsca istnieją do dziś. Istniały dwie sąsiadujące ze sobą wioski o nazwie Bet-Horon, górna i dolna. Górny Beth Horon leżał blisko Gibeonu w odległości około 10 mil, dochodziło się do wioski długim, stromym wąwozem. W tej okolicy rozegrała się pierwsza faza bitwy. Uciekający przekroczyli wysoki szczyt Górnego Beth Horon i biegli w dół, pewnie na łeb na szyję, w kierunku Dolnego Bet-Horon. Droga w dół pomiędzy tymi dwoma wioskami jest tak bardzo wąska i nierówna, że istnieje ścieżka ze schodami wykutymi w skale, to tutaj Jozue kontynuował swój zwycięski pogrom.
11Gdy w czasie ucieczki przed Izraelem byli na zboczu pod Bet-Choron, Pan zrzucał na nich z nieba ogromne kamienie aż do Azeki, tak że wyginęli. I więcej ich zmarło wskutek kamieni gradowych, niż ich zginęło od miecza Izraelitów.(Joz 10, 11)
Pomoc Boża wyobrażona jest jako potężna burza, która zapewne zbierała się przez cały dzień i w końcu eksplodowało z taką furią, że od potężnego gradu zginęło więcej niż od miecza Izraelitów. Zdarzają się burze na Bliskim Wschodzie tak gwałtowne, że niosą niszczycielski grad wielkości orzechów włoskich a nawet czasem wielkości dwóch pięści. Powodują ogromne zniszczenia i bywają też zagrożeniem dla życia ludzi. Cud polegał na tym, że zniszczeniu armii Amorytów towarzyszyło całkowite ocalenie Izraelitów.
12 W dniu, w którym Pan podał Amorytów w moc Izraelitów, rzekł Jozue w obecności Izraelitów:
"Stań słońce, nad Gibeonem!
I ty, księżycu, nad doliną Ajjalonu!"
13 I zatrzymało się słońce,
i stanął księżyc,
aż pomścił się lud nad wrogami swymi.
Czyż nie jest to napisane w Księdze Sprawiedliwego: "Zatrzymało się słońce na środku nieba i prawie cały dzień nie spieszyło do zachodu?"
14 Nie było podobnego dnia ani przedtem, ani potem, gdy Pan usłuchał głosu człowieka. Rzeczywiście Pan sam walczył za Izraela. 15 Jozue, a z nim cały Izrael, wrócił do obozu w Gilgal. (Joz 10, 12-15)
Było to miejsce, gdzie Jozue modlił się do Pana: „Słońce, w Gibeon w dolinie Ajjalon". zatrzymaj się, a księżycu — i stanęło słońce i księżyc, ażeby lud pomścił się nad nieprzyjaciółmi swymi. Biblijny autor tego opisu zaczerpnął te słowa z księgi Jasar, jakiegoś zbioru pieśni, który się nie zachował. Pismo to miało na pewno charakter poetycki; może był to epos hebrajski, opisujący walki stoczone przez Izraelitów z wrogami przy zdobywaniu ziemi Kanaan. Słowa użyte przez Jozuego wyrażały prośbę, aby Bóg przedłużył dzień aż do uzyskania zupełnego zwycięstwa nad wrogiem.
Przy końcu wąwozu, w kierunku zachodnim, widać w dali głębokie jary i zieleniejącą się dolinę Ajjalon. Miasto A j j aIon wspominają również pozabiblijne dokumenty jako A-ja-lu-na, np. korespondencja z Tell el-Amarna. Król miasta Jeruzalem, Abdi-hipa, skarży się tu przed faraonem, że karawana wysłana przez niego, została złupiona pod Ajaluna
Jean Boslerowi, dyrektorowi obserwatorium w marsylii zawdzięczamy bardzo ciekawa hipotezę, która ma wytłumaczyć cud Jozuego. Biblia opowiada, że na Gibeonitów uciekających przed Izraelem spadł z nieba grad kamieni. Otóż gradom meteorytów towarzysza często „jasne noce”. Jest to przedłużenie zmierzchu aż do świtu dnia następnego. Tak właśnie 30 czerwca 1908 r spadł na Syberii słynny grad bolidów, po czy nastąpiło niezwykłe przedłużenie dnia sygnalizowane we Francji dużo wcześniej zanim dowiedziano się tam o spadaniu syberyjskich meteorytów. Takie nienormalne przedłużenie zmierzchu wywołane jest pyłem, który powstaje w wysokich rejonach atmosfery. Podobne zjawisko obserwowano podczas wybuchu wulkanu Krakatau w 1883 r a także w wielu innych wypadkach. Podczas zwycięstwa Jozuego miało wystąpić rzekomo takie samo przedłużenie dnia, dające w praktyce te same następstwa co zatrzymanie się słońca, a zresztą Józef Flawiusz, skądinąd dobrze poinformowany mówi o przedłużonym dniu, a nie o zatrzymaniu się słońca. Także grad kamieni niebieskich i „zatrzymanie się słońca” miałyby stanowić jeden i ten sam cud zdziałany przez Boga na rzecz Jozuego. Nauka zdaje się w zupełności potwierdzać fakt nadprzyrodzony!!!
LIT:
The Thompson Chain-Reference Bible, New International Version, Grand Rapids Michigan, 1983
Ricciotti G. Dawne dzieje Izraela Pax W-wa 1956
Messori V.: Opinie o Jezusie Wyd. M 2004 Kraków
Giuseppe Ricciotti „Życie Jezusa Chrystusa” „Dawne Dzieje Izraela” PAX
Messori V., Umęczon pod ponckim Piłatem? Wyd M Kraków 1996
Messori V., „Mówią, że zmartwychwstał” Wyd M Kraków 2004
Rops D.: Dzieje Chrystusa Pax Warszawa 1987
Flawiusz J.: Dzieje wojny żydowskiej przeciwko Rzymianom Armoryka Sandomierz 2008
Forstner D. OSP.: Świat symboliki chrześcijańskiej Pax Warszawa 1990
Messori V.: Opinie o Jezusie Wyd. M Kraków 1994
Ks. Filipiak M. : Jak rozumieć Pismo Święte, KUL, Lublin, 1982
Ks. Dąbrowski E.,: Pismo Święte Nowego Testamentu w 12 tomach, wstęp przekład z oryginału, komentarz, Pallotinum, W-wa, 1977, tom 2, 3, 4, 5
Nowy Testament - Najnowszy przekłąd z języków oryginalnych z komentarzem, Edycja św Pawła
Ks. Dąbrowski E., „Proces Chrystusa w świetle historyczno-krytycznym”, Ksiegarnia św. Wojciecha 1964
Ks. Dąbrowski E., Dzieje Pawła z Tarsu, PAX, W-wa, 1953
Giuseppe Ricciotti Paolo Apostolo BIOGRAFIA CON INTRODUZIONE CRITICA
Ks. Szczepański Wł., 4 Ewangelie Wstęp, Nowy przekład i komentarz, Kraków 1917
Cylkov I., BERESZIT (NA POCZĄTKU) - GENESIS - KSIĘGA RODZAJU [1 KSIĘGA MOJŻESZA]
PISMO ŚWIĘTE STAREGO TESTAMENTU pod redakcją Ks. Dra STANISŁAWA LACHA
Profesora egzegezy Starego Testamentu na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim-Pallotinum, Poznań, 1962
Kudasiewicz J., Jak rozumieć Pismo Święte, Jezus Historii a Chrystus Wiary, t.3, KUL, Lublin, 1987
Stachowiak L., Jak rozumieć Pismo Święte, Potop biblijny, t4, KUL, 1988
Stary Testament Historia zbawienia, Editions du DialoqueParyż, 1987
Rops., D.:Od Abrahama do Chrystusa, Wa-wa, Pax, 1967
Bednarz M.:Biblia Księga Wiecznego niepokoju, Fund. Nasza przyszłość, 2008
Lapple A,: Od egzegezy do katechezy, W-wa, Pax, 1986
Świderkówna A.: Rozmowy o Biblii, W-wa, PWN, 1995
Chrostowski W. Komentarz historyczno-kulturalny do Biblii hebrajskiej
