7A oto królowie kraju, których zwyciężył Jozue i synowie Izraela po zachodniej stronie Jordanu, od Baal-Gad w dolinie Libanu aż do góry Chalak, wznoszącej się ku Seirowi, a których kraj oddał Jozue w dziedzictwo pokoleniom izraelskim, odpowiednio do ich podziału, 8 na górze i na Szefeli, w Arabie i na zboczach górskich, na stepie i w Negebie, u Chetytów, Amorytów, Kananejczyków, Peryzzytów, Chiwwitów, Jebusytów: 9 król Jerycha, jeden, król Aj, obok Betel, jeden, 10 król Jerozolimy, jeden król Hebronu, jeden, 11 król Jarmutu, jeden, król Lakisz, jeden, 12 król Eglonu, jeden, król Gezer, jeden, 13 król Debiru, jeden, król Gederu, jeden, 14 król Chormy, jeden, król Aradu, jeden, 15 król Libny, jeden, król Adullam, jeden, 16 król Makkedy, jeden, król Betel, jeden, 17 król Tappuach, jeden, król Cheferu, jeden, 18 król Afek, jeden, król Laszaronu, jeden, 19 król Madonu, jeden, król Chasoru, jeden, 20 król Szimronu <Meronu>, jeden, król Akszafu, jeden, 21 król Tanak, jeden, król Megiddo, jeden, 22 król Kadesz, jeden, król Jokneam na Karmelu, jeden, 23 król Doru z wyżyny Dor, jeden, król pogan z Gilgal, jeden, 24 król Tirsy, jeden. Wszystkich królów razem trzydziestu jeden.(Joz 12, 7-24)
Baal-Gad. . . aż. . . do - lista trzydziestu jeden głównych miast jest tutaj podana; i, tak cała zdobyta przez Izraelitów ziemia obejmowała zasięg tylko piętnastu mil długości i około pięćdziesięciu szerokości, jest zatem oczywiste, że te stolice należały do drobnych i nieistotnych królestw. Z kilkoma wyjątkami, nie były kulisami z żadnych ważnych wydarzeń zapisanych w historii świętej, a więc nie zasługiwały nawet na uwagę.
Co ciekawe wykazy zdobytych terenów i pokonanych królów w Joz 12, 1-24 ukazują wielkie podobieństwo do starożytnych spisów gloryfikujących władców np. faraona Ramzesa II (1304—1237 r. przed Chr. za zwycięstwo nad wojskami Chetytów w 1286 r. przed Chr., czy o jego sukcesach odniesionych w Kanaanie, o których poinformowano na słynnej steli jego następcy faraona Merneptaha (1236-1223 r. przed Chr.; za: WAB, 9).
W opisach zwycięstw starożytnych władców stosowano przesadę i opuszczano te
fakty , które mogłyby w negatywnym świetle przedstawić ich wizerunek. Stąd napisane w tym stylu przesadnym i gloryfikującym opisy nie zawsze odpowiadały w pełni faktom historycznym. Gdy chodzi o przytoczony opis zwycięstwa Ramzesa Il nad wojskami Chetytów, umieszczony na obelisku, nie był w pełni zgodny z faktami historycznymi, ponieważ faraon nie odniósł całkowitego zwycięstwa, ale był zmuszony zawrzeć pokój z królem Chetytów, Hattu-Szilisem III w r. 1283 przed Chr., pieczętując go małżeństwem z jego córką. Podobnie opis zwycięstwa w Kanaanie, według którego faraon ten pokonał całkowicie Izraelitów, nie odpowiadał w prawdzie historycznej.
Analogicznie do starożytnych opisów zwycięstw. które umieszczano na obeliskach, wykazy pokonanych przez Jozuego królów, zwłaszcza w Joz 12,9-24, utrzymane są w podobnym stylu. W informacjach o zwycięstwach Jozuego, gloryfikujących tego przywódcę na wzór starożytnych władców wyliczono nie zawsze w pełni odpowiadające faktom historycznym wydarzenia, np. : zdobycie Jerozolimy, Gezer,
Tanak, Megiddo i Dor (ww. 10.12.21.23), które jeszcze przez wiele stuleci po epoce Jozuego pozostawały niezależne, a zostały uzależnione od Izraela dopiero w czasach królów Dawida i Salomona (Sdz 1,27-36;
2Sm 1 Krl 4,11).
A zatem redaktor do wykazu i podsumowania zdobytych terenów w Joz 11, 16-23 dołączył listę (wykaz) królów i zdobytych miast oraz terenów Joz 12, 7- 24, które związał z imieniem Jozuego, chociaż niektóre miasta z tej listy w Joz 12, 12b.21.23 zostały uzależnione od Izraela później i mają związek z okresem Świetności Izraela w czasach monarchii króla Salomona (l Kri 4, I Inn). Do tej listy trzydziestu jeden królów i ich miast oraz terenów (ww. 9-24) dołączył także inne tereny i ich królów po zachodniej stronie Jordanu (ww. 7-8). Ponadto w oparciu o tradycję mojżeszową (Lb 21,21-35; Pwt 2,24-3, 17), zestawił listę pokonanych królów i zdobytych terenów na wschód od Jordanu, łącząc ją znów
z imieniem Mojżesza, który przekazał tę ziemię plemionom Rubenitów, Gadytów i połowie plemienia Manassesa (ww. 1-6).
Natomiast autor Ks. Jozuego, obydwie te listy (Joz 12, 1-6.7-24) zestawił chronologicznie, od tego samego zwrotu: A królowie tej ziemi... , który wyznacza dwie części w tej perykopie Joz 12, 1-6.7-24.
Listy mają charakter podsumowania i nawiązania do tych ziem i królów, które zostały już przedstawione w poprzednich fragmentach Księgi Jozuego (por. wyż.).
Stad redaktor używa określenia ziemiał kraj ('éres) z rodzajnikiem há-, tj. ta ziemia/ten kraj, Ponadto rodzajnik nadaje temu słowu sens teologiczny, Że nie chodzi tylko o zwykłą zdobytą przez Izraelitów
ziemię, ale tę którą obiecał i dał im jako dziedzictwo(hebr. nahala) Jahwe, ich Bóg.
