1 Kiedy zbliżył się czas śmierci Dawida, wtedy rozkazał swemu synowi, Salomonowi, mówiąc: 2 "Ja wyruszam w drogę [przeznaczoną ludziom na] całej ziemi. Ty zaś bądź mocny i okaż się mężem! 3 Będziesz strzegł zarządzeń Pana, Boga twego, aby iść za Jego wskazaniami, przestrzegać Jego praw, poleceń i nakazów, jak napisano w Prawie Mojżesza, aby ci się powiodło wszystko, co zamierzysz, i wszystko, czym się zajmiesz, 4 ażeby też Pan spełnił swą obietnicę, którą mi dał, mówiąc: "Jeśli twoi synowie będą strzec swej drogi, postępując wobec Mnie szczerze z całego serca i z całej duszy, to wtedy nie będzie ci odjęty potomek na tronie Izraela".(1 Krl 2, 1-4)
Dla określenia prawa Bożego Dawid używa aż 6 –iu form synonimicznych aby podkreślić znaczenia tego prawa w życiu religijnym. Napomnienia natury religijnej streszczają się w zachęcie do wierności Prawu Mojżesza, natomiast państwowe dotyczą ukarania albo wynagrodzenia pewnych osób, wobec których król Dawid „zstępujący na drogę, która jest przeznaczeniem całej ziemi” (w. 2) nie zdążył okazać swej sprawiedliwości. Wychodza tu wady i ułomności jego ludzkiej natury.
5 Poza tym ty wiesz, co uczynił mi Joab, syn Serui; co uczynił dwom dowódcom wojska izraelskiego - Abnerowi, synowi Nera, i Amasie, synowi Jetera, kiedy ich zabił i przelał krew w czasie pokoju, jak na wojnie, i zbroczył tą krwią wojny swój pas na biodrach i sandały na nogach. 6 Uczynisz więc według twojej roztropności i nie dozwolisz, aby w sędziwym wieku spokojnie zstąpił do Szeolu. (1 Krl 2, 5-6)
Ma to uczynić jego syn Salomon, gdyż do niego zostały skierowane wszystkie polecenia. Najpierw kara ma spotkać Joaba, który Abnera i Amasę dwóch dowódców wojska Izraelskiego, podstępnie zamordował (zob. 2 Sm 2,18-23; 3,26-28; 19,14; 20, 5- 10). Dawid, który tak wiele zawdzięczał Joabowi, a równocześnie będąc od niego uzależniony, nie mógł wymierzyć sprawiedliwości. Tę sprawę zlecił swojemu synowi, zgodnie z prawem ST „ząb za ząb” (ww. 5-7). Zabójstwo Amasy było rozmyślnym morderstwem i jako takie podlegało prawu krwi – pomsty.
7 Synom zaś Barzillaja Gileadczyka okażesz łaskę, aby byli wśród twoich stołowników, gdyż przyszli mi z pomocą w mojej ucieczce przed twym bratem Absalomem. (1 Krl 2, 7)
Natomiast łaskę (hebr. hesed) Salomon powinien okazać synom Barzillaja, Gileadczyka, którzy pomogli Dawidowi, gdy był zmuszony do ucieczki podczas buntu Absaloma (por. 2 Sm 17,27-29. 32- 39).
8 Jest też przy tobie Szimei, syn Gery, Beniaminita z Bachurim. To on przeklinał mnie gwałtownie, gdy szedłem do Machanaim, ale potem zeszedł na spotkanie ze mną nad Jordanem. Dlatego przysiągłem jemu na Pana, mówiąc: Nie zabiję cię mieczem. 9 Ale ty nie darujesz mu, bo jesteś człowiekiem roztropnym i będziesz wiedział, jak z nim postąpić, abyś go posłał w sędziwym wieku krwawo do Szeolu".(1 Krl 2, 8-9)
Podobnie jak Joaba, kara ma spotkać Szimiego, syna Gery, należącego do pokolenia Beniamina, wywodzącego się z Bachurim, z miejscowości położonej na wschód od góry Oliwnej, na pograniczu pokolenia Judy i Beniamina, na północ od późniejszej drogi rzymskiej Jerozolima-Jerycho. Wtedy przysiągł mu Dawid, że nie zabije go mieczem (w. 8), ale wolny był od tej przysięgi Salomon i dlatego jemu Dawid powierzył tę sprawę, aby sprawiedliwość objawiła się w pełni, a równocześnie został zachowany honor i prawe postępowanie króla. Zwłaszcza, że Izraelici wierzyli w niezawodną skuteczność słów złorzeczenia. Tylko krew tego, który złorzeczył, mogła zaprzeczyć jego słowom.
Ponadto ród Szimiego był wybitnym wśród pokolenia Beniamina i patrzył niechętnie na dynastię dawidową.
10 Potem Dawid spoczął ze swymi przodkami i został pochowany w Mieście Dawidowym. 11 A czas panowania Dawida nad Izraelem wynosił czterdzieści lat. W Hebronie panował siedem lat, a w Jerozolimie panował trzydzieści trzy lata. (1 Krl 2, 10)
Zwrot ten stanowi jedną z nazw technicznych na określenie śmierci jako snu, spoczynku ze swymi przodkami.
Podano również, że został pochowany w Mieście Dawidowym, chociaż istniał zwyczaj pochówku zmarłych poza miastem. Dawid, jako król i zdobywca Jerozolimy, został pochowany prawdopodobnie w obrębie murów miasta, na południowo-wschodnim zboczu wzgórza Ofel. Potwierdzają tę hipotezę wykopaliska, stwierdzające obecność grobów królewskich w obrębie murów miasta.
Tradycja chrześcijańska, muzułmańska i żydowska umiejscawia grób Dawida w sali dolnej wieczernika, a więc na zachodnim wzgórzu, a nie na Ofelu. Nie wiadomo kto pierwszy ustanowił tę tradycję. W każdym razie jest ona dość późna (XII w. po Chr.). Argumentem potwierdzającym tę hipotezę mają być słowa św. Piotra z Dz 2, 29 – (Bracia, wolno powiedzieć do was otwarcie, że patriarcha Dawid umarł i został pochowany w grobie, który znajduje się u nas aż po dzień dzisiejszy). Najstarsza pozabiblijna tradycja opowiada się jednak za wschodnim wzgórzem, czyli tzw. Ofelem (J. Flawiusz, Ant., pod red. E. Dąbrowskiego, Dawne dzieje Izraela, Poznań-Warszawa-Lublin 1962, 395n). Potwierdzają również św. Epifaniusz, który mówiąc o proroku Izajaszu i stwierdzając, że został pochowany przy sadzawce Siloe, dodaje: „w pobliżu grobu króla Dawida”.
Trzeba stwierdzić, że tradycja umiejscawiająca grób Dawida w dolnej sali Wieczernika, powstała wskutek powszechnej opinii w czasach krzyżowców, że Miasto Dawidowe znajdowało się na zachodnim wzgórzu, czyli na tzw. Syjonie chrześcijańskim, a nie na południowo-wschodnim wzgórzu Ofel, niedaleko sadzawki Siloe. Słowa zaś św. Piotra, jako ogólne, mogą również wiązać się z Ofelem. Grób Dawida około r. 133 po Chr. został zniszczony i uległ zapomnieniu. W późniejszym okresie zaczęto czcić grób Dawida nawet w Betlejem. Cześć Dawida i jego grobu, umiejscawianego w tzw. „Syjonie chrześcijańskim”, w dolnej sali wieczernika, łączy się także najprawdopodobniej z zajęciem tego terenu przez chrześcijan palestyńskich (1212-1244 r.), którzy utrwalili tutaj wspomnienie Dawida. Później przejęli te tradycje franciszkanie, którzy w r. 1335 zajęli wieczernik. A jeszcze później muzułmanie zamienili to miejsce w meczet i w dalszym ciągu czcili tutaj grób Dawida, aż do roku 1948 r., kiedy to budynek ten przeszedł na własność Żydów; oni to do rzekomego grobu Dawida dołączyli kryptę ofiar II wojny światowej.
Królestwo Dawidowe i rządy Dawidowe tak pod wzglądem religijnym jak i politycznym zajmują bezsprzecznie najwybitniejsze miejsce w dziejach narodu izraelskiego- Dawid pierwszy umiał zjednoczyć różne plemiona w ¡eden naród i wyznaczyć mu należne miejsce wśród innych narodów Wschodu.
Gorliwość Dawida, gdy chodzi o sprawę religijną, tudzież praca nad zjednoczeniem narodu, w późniejszych dziejach izraelskich występują często jako typ Mesjasza i Jego Królestwa- ¡Mesjasz będzie najdoskonalszym królem z rodu Dawidowego. Życie Dawida nie było wprawdzie wolne od wyki uczeń i wielkich występków (2 Sm 12,13), ale jednocześnie poczuwa się do winy i jako grzesznik przyjmuje z pokorą naganę. (2 Sm 15, 25 przyjmuje z poddaniem, się woli Bożej wszelkie przeciwności (2 Sm 24,14) i nie traci wiary i nadziei w miłosierdzie Boże (2 Sm 24,14).
LIT: Kruszyński J: Pismo Święte Starego Testamentu, KUL, Lublin, 1938
http://www.biblestudytools.com/commentaries/jamieson-fausset-brown/2-samuel/2-samuel-6.html
Łach S: Pismo Święte Starego Testamentu, Pallotinum, W-wa, 1973
Łach B:Pismo Święte Starego Testamentu, Księgi 1-2 Królów, Pallotinum, Poznań, 2007
