Rewelacyjna historyczność przyczyn suszy za Eliasza!!!

²⁹ Achab, syn Omriego, objął władzę nad Izraelem w roku trzydziestym ósmym [panowania] Asy, króla Judy, i królował Achab, syn Omriego, nad Izraelem w Samarii dwadzieścia dwa lata. (1 Krl 16, 29)

Imię Achab (TM: Ah'ab = „brat Ojca” /Jahwe/), składa się z dwóch sylab, które mogą stanowić osobne wyrazy. Pier­wszy z nich ah oznacza brata, drugi ab:ojca, który zgodnie z teoforycznym chara­kterem imion biblijnych należy odnosić do Jahwe. Uwidacznia to się w imieniu Ahija („Jahwe jest moim bratem”), które w swym znaczeniu teoforycznym zbliża się do imienia „Achab”. Król Achab panował przez 22 lata (w. 29b), tj. od ok. 874/3 do 853 r. przed Chr.

³⁰ Achab, syn Omriego, również czynił to, co złe w oczach Pana, i stał się gorszym od wszystkich swoich poprzedników. ³¹ Doszło do tego, że nie wystarczało mu popełnianie grzechów Jeroboama, syna Nebata, gdyż wziąwszy sobie za żonę Izebel, córkę Etbaala, króla Sydończyków, zaczął służyć Baalowi i oddawać mu pokłon. (1 Krl 16, 30-31)

Nie tylko o Omrim zostało powiedzia­ne, że czynił więcej zła w oczach Jahwe, niż wszyscy jego poprzednicy. To samo po­wtórzył narrator o Achabie, któremu oprócz „grzechu Jeroboama” zarzucił, iż pojął za żonę Izebel (TM: izebel), córkę Etbaala (TM: Etbaal), króla Sydończyków, której wpływ na króla i lud przedsta­wiano bliżej w opowiadaniach o Eliaszu.

H. Bauer i J. A. Montgomery (A Critical and Exegetical Commentary on the Books of Kings) tłuma­czą całe imię w postaci frazy: „mój brat jest księciem”, łącząc pierwszą sylabę z ’ahi (tj. mój brat), a drugą z 'zbl, która oznaczała­by „księcia”. To znaczenie zbl jako „ksią­żę, król, władca” znajduje potwierdzenie w tekstach ugaryckich. Inni łączą to imię jako zawołanie: ..Gdzie jesteś książę (i-zebel), łącząc je z ugaryckim mitem o zbudzeniu się Baala (G. H. Gordon. Ugaritic Textbook). Możliwe tez jest, że imię to pokrywa się z neopunickim Ibaal.

Imię ojca Izebel J. Flawiusz oddał jako Itto-baal, czyli Baal z nim. Był on wg J. Flawiusza kapłanem bogini Asztarte i szóstym z kolei następcą Chirama, króla Tyru i Fenicji, z czasów Salomona. W w. 31 słusznie nazywa się go królem Sydończyków, podobnie jak w innych tekstach orientalnych (KAI 31,1). Nazwa ta wy­stępuje tutaj, gdyż Tyr i całą Fenicję, wraz z innymi miastami nadmorskimi na czele z Sydonem, nazywano ogólnie krainą Sy­donu, a jej mieszkańców nazwano Sydończykami.

Autor widział w małżeństwie Achaba z Ize­bel przyczynę odejścia od Jahwe króla i słu­żenie bożkom Sydończyków, Baalowi i Asztarcie (ww. 31.32.33). Nie tylko Achab został pociągnięty walorami religii swojej żony, ale również lud zaczął skłaniać się ku wyznawaniu tej obcej religii (por. 1 Krl 19,2; 21,8).

Wpro­wadzenie kultu Baala fenickiego było szczególnie niebez­pieczne dlatego, że Fenicja była krajem zamożnym i pod względem kulturalnym stojąca daleko wyżej od Palestyny. Te cechy przypisy­wano według ówczesnych wierzeń Baalowi. Skoro się więc wprowa­dza do kraju kult bóstwa, które posiadało opinię silnego i wpły­wowego, przez to samo usuwa się kult Jahwe. Istotnie w tym znaczeniu za Achaba był zapro­wadzony kult Baala. Achab więc przewyższył grzechy Jerohoama, ponieważ za jego czasów owe ciel­ce w Betehi i w Dan miały wy­obrażać Jahwe, natomiast za pa­nowania Achaba już wyobrażały tylko Baala.

³² Ponadto wzniósł ołtarz Baalowi w świątyni Baala, którą zbudował w Samarii. (1 Krl 16, 32)

Bez wątpienia wielkim grzechem Achaba było to, że wzniósł świątynię Baala w Samarii i ołtarze ku czci tego bożka stawiał również w tej świątyni (por. w. 32). Termin ba'al, zarówno w stosunkach świeckich, jak i religijnych, służył do wy­rażenia takich pojęć jak „pan”, „właści­ciel i „małżonek. Jako termin religijny w odniesieniu do bóstwa występuje często w liczbie mnogiej, która odnosi się do różnych miejsc jemu poświęconych. Jego kult łączyło się z różnymi palami, drzewa­mi, źródłami i wzgórzami. Te miejsca sym­bolizowały „pełnię życia i płodności” tego bóstwa. Połączenie tego terminu z miejs­cem i to przeważnie w liczbie pojedynczej oznaczało, że w tej miejscowości oddawa­no cześć Baalowi. W ST wymienia się takie miejscowości jak Baal-Peor (Lb 25,3), a poza Biblią Baal Libanon, Baal-Sidon, czy też Baal-Sefon

Inaczej przybliżają postać Baala inne określenia, występujące w połączeniu z tym terminem, jak Baal-Berit, tzn. Baal- Przymierza (Sdz 8,33; 9,4), Baal-Addir, tj. „Pan mocy i siły” albo „mocny Pan”, Baal-Hamman, tj. „Pan ołtarza całopalenia” (zob. KAI 24,16; 63,1 itd.), Baal Jamim, tj. „Pan dni”. Najczęściej występują­cym określeniem tego bożka był zwrot Baal-Szamen, tj. Pan nieba, a także Baal-Alijan (triumfujący) jako bóstwo burzy i płodności. Samą nazwę tego bóstwa łączono z innymi nazwami bóstw. I tak prorok Jeremiasz (19,5; 32,35 itd.) łączył tę nazwę z bóstwem Molocha, nazywając go Moloch-Baal.

Poza Biblią, na inskrypcji z Zinncirli, bóstwo księżyca Sin z Harranu wy­stępuje jako Baal-Harran. To samo można zauważyć nawet w od­niesieniu do Jahwe. Uwidaczniało się to w imieniu Bealja (1 Km 12,6) i przy innych imionach osób, należących do ro­dziny Saula i Dawida, Eszbaal, MeribBaal i Beeljada (1 Krn 8,33nn; 14,7). W Ugarit Baal należał do głównych bóstw kraju, którego wiele cech przybliża go do amoryckiego Hadada.

W czasach Izebel Baal mógł być czczony jako bóstwo opiekuńcze miastaTyru pod imieniem Melkart, tj. król miasta, jak świadczą o tym inskrypcje z Malty, gdzie występuje nazwa Baal-Sor, tj. Pan Tyru. Kult Baala był rozpowszech­niony także w Syrii, na Cyprze, a przede wszystkim w Kartaginie.

Staraniem Uniwersytetu Harvarda przepro­wadzono pod kierunkiem prof. D. G. Lyona poszukiwania archeolo­giczne w Samarii W r. 1908 pod­czas pierwszego stadium poszu­kiwań, brał udział Schumacher, a podczas drugiego i trzeciego stadium w r. 1910—prof. Relsner i C. S. Fisher architekt.

Kopano w trzech miejscach: a) na za­chodniej pochyłości wzgórza, gdzie jest osiedle Sebastije, b) na wierzchołku wzgórza i c) przy dawnej bramie od zachodniej strony miasta. Na pierwszym miejscu odnaleziono pomiędzy innymi wielu przedmiotami, napis króla syryjskiego Demetriusza, oraz wiele innych z czasów Seleucydów i Ptolomeuszy; jest to dowodem, że w epoce macedoń­skiej istniała tutaj kwitnąca osa­da. Na drugim miejscu odkopali resztki świątyni wzniesionej przez Heroda Wielkiego. Pod świątynią znaleziono zabytki sięgające epo­ki macedońskiej. Do najstarszych zabytków w tym miejscu należy mur przed r. 722 wzniesiony z kamieni ciosanych. Na wielu ka­mieniach gładzonych od strony zewnętrznej i odrabianych na sposób fenicki (wgłębione brzegi przy spajaniu kamieni) istnieją znaki utrwalane pismem fenickim, takie same jak w Megiddo i Taanak. Nie ulega wątpliwości, że są to resztki budowli Omriego, założyciela miasta Samarii.

Naj­ciekawsze zabytki odnaleziono w ostatniej warstwie spoczywającej na skale. Są to fundamenty po­tężnej budowli i niewątpliwie naj­starszej. Znaleziono tutaj napis z nazwiskiem faraona Osorkona II (874—853) współczesnego Achabowi. Tę budowlę, może rozpo­czętą przez Omriego, wznosił jego syn Achab. Wśród tych zabytków odnaleziono szczątki napisów, z których się okazuje, że mógł to być pałac królewski, albo też świątynia Baala (zob. 16,32 2 Kr 10,18 do. Jer 23,13). Na trzecim miejscu odnaleziono sześć kamien­nych figur, wyobrażających bó­stwa pogańskie; były one niewąt­pliwie ozdobą owej bramy miej­skiej. pochodzą one z czasów przed zburzeniem Samarii (rok 722/1 przed Chr.).

³³ Achab sporządził też aszerę. Wskutek tego Achab jeszcze więcej czynił [złego] niż wszyscy królowie, którzy przed nim byli, drażniąc Pana, Boga Izraela.(1 Krl 16, 33)

Żeńska forma tego bóstwa występuje w sformułowaniach ba ala i baalat. W ST oznaczają one nazwy miejscowości (por. Joz 15,9.24.29; 19,8.44). W Byblos Ba­alat jest imieniem tamtejszej bogini miasta. W Tyrze spełniała tę funkcję bogini Asztarte (zob. 1 Krl 11,5). Kapłanem tej bogini był ojciec Izebel, Etbaala (por. 1 Krl 16,31,  którego imię kończy się tą nazwą -baala. Z tego należałoby sądzić, że Achab najprawdopodobniej postawił tak­że podobiznę Asztarty w świątyni Baala. Narrator dtr łączył Achaba z tym bóst­wem. W Izraelu nie rozróżniano obu tych bogiń, ani ich kultu jako bóstwa żeńskiego (zob. 1 Krl 14, 15). To co Achab zbudował w świątyni w Samarii, zostało przez Jehu zburzone (2 Krl 10,27).

Kult obcych bogów nie przeszkadzał Achabowi, aby nadawać swoim dzieciom imiona teoforyczne z Jahwe. Np. Abasja, tj. „Jahwe uchwycił go mocno” (1 Krl 22,52) czy Joram, tzn. „Jahwe jest wynios­ły” (2 Krl 3,1) oraz Atalja, które to imię oznaczało „Jahwe potwierdził swoją wspa­niałość i majestat”. Również prorocy Jahwe spełniali urząd u Achaba i u nich kroi zasięgał rady (por. 1 Kri 22,6). A zatem religijność i wiara króla Achaba była synkretyczna i w niej łączył on cześć do Jahwe z wiarą w inne bóstwa.

³⁴ Za jego czasów Chiel z Betel odbudował Jerycho według zapowiedzi Pana, którą wyrzekł przez Jozuego, syna Nuna; założył jego fundamenty na swoim pierworodnym, Abiramie, a na swoim najmłodszym, Segibie, postawił jego bramy. (1 Krl 16, 34)

W w. 34 narrator opowiada o od­budowie Jerycha, które wg danych biblij­nych zostało zburzone za Jozuego (por. Joz 6, ln). Według Sdz 3,13 i 2 Sm 10,5. w tym czasie było to miasto nie w całości zamieszkałe. Trzeba przyjąć, że potem zo­stało przyłączone ono do Północnego Królestwa i jego odbudową, a właściwie umocnieniem, zajął się Achab. który prag­nął zapewne z Jerycha (Tell-es Sultan), położonego na północny zachód od dzi­siejszego miasta Eriha w dolinie Jordanu, uczynić warownię, stojącą na straży połu­dniowych granic królestwa. Przeprowa­dzone wykopaliska nie potwierdzają jed­nak żadnych nowych budowli w tym cza­sie, ale mogły to być prace fortyfikacyjne czy renowacyjne.

Ilość grobów (2 Krl 2,19) potwier­dza jedno, że to miasto było w tym czasie zamieszkałe. Według 2 Krl 2,5 w mieście tym gromadzili się tzw. „synowie proroc­cy”.

         Najprawdopodobniej Chiel (TM: Hiel), być może królewski urzędnik albo architekt/?/, pochodzący z Bet-El, na po­lecenie króla zbudował, w już zamieszkałej osadzie, IX w. przed Chr., budynek kró­lewski, odpowiednio ufortyfikowany oraz odbudował mury i bramy miasta. Speł­nienie tego polecenia opłacił życiem swo­ich dwóch synów: Abirama i Szeguba. Najprawdopodo­bniej naśladując narody ościenne ojciec złożył ze swoich synów ofiarę bóstwom opiekuńczym, aby cofnąć klątwę, cią­żącą nad tym miejscem. Najstarszego syna złożył z okazji rozpoczęcia budo­wy miasta, a najmłodszego, gdy zakoń­czył tę budowę. Narrator dtr widział w tym wydarzeniu wypełnienie się klątwy, którą skierował Jahwe do ludu przez Jozuego, syna Nuna (por. Joz 6,26 - ²⁶ W owym czasie Jozue wypowiedział do ludu przysięgę: "Niech będzie przeklęty przed obliczem Pana człowiek, który podjąłby się odbudować miasto Jerycho: Za cenę życia swego pierworodnego [syna] założy fundamenty, za cenę życia najmłodszego syna postawi bramy".
²⁷ Pan był z Jozuem, którego sława rozeszła się po całym kraju.).

Hilel odbudował więc Jerycho stosując najbardziej zwyrodniałe praktyki w religii pogańskiej, a mianowicie złożył na ofiarę najstarszego swojego syna, aby na jego kościach położyć kamień węgielny, a na kościach najmłodszego syna, bramę, która była zakończeniem budowy!! Dlatego ukarał ich Jahwe suszą.

Literatura

http://iktotuzmysla.salon24.pl/639090,archeologia-potwierdzila-dane-biblii-o-omarze-krolu-zydow