wqbit wqbit
647
BLOG

Opis zdobycia Jerozolimy w Biblii przez Babilonię-genialne!!

wqbit wqbit Historia Obserwuj temat Obserwuj notkę 0

1 W dziewiątym roku [panowania] Sedecjasza, króla judzkiego, w dziesiątym miesiącu przybył Nabuchodonozor, król babiloński, z całym swoim wojskiem pod Jerozolimę i oblegali ją. 2 W roku jedenastym Sedecjasza, w czwartym miesiącu, dziewiątego dnia uczyniono wyłom w mieście. (Jer 39, 1-2)

 

Oblężenie Jerozolimy trwało półtora roku z krótką przerwą spowo­dowaną nieudaną interwencją egip­ską. Mimo dokładnych danych (mie­siące, dni) oraz odkrytych kronik ba­bilońskich (Gadda i Wisemana) rok zdobycia i zburzenia Jerozolimy sta­nowi przedmiot ustawicznych kontro­wersji (586 czy 587?).

 

3 Weszli wtedy wszyscy dowódcy króla babilońskiego i obrali sobie siedzibę w Bramie Środkowej: Nergal-sar-eser z Sin-Magir, Nebuszazban, rab saris, Nergal-sar-eser, rab mag, oraz wszyscy pozostali dowódcy króla babilońskiego. (Jer 39, 3)

 

W. 3 ma niemałe znaczenie, uwy­datniając historyczny charakter bio­grafii Barucha. Jak wspomniano, Nabuchodonozor nie brał udziału osobiś­cie w oblężeniu Jerozolimy, przeby­wając w swej głównej kwaterze w Ribla, w Syrii. Prace oblężnicze pro­wadzili w jego imieniu wyżsi ofice­rowie wraz z dygnitarzami dworskimi (por. 2 Sm 12, 16 ), gdzie oblężenie prowadzi za Dawida jego dowódca Joab). Taktyka oblężnicza miasta nie mogła się ograniczyć do zwykłego w starożytności semic­kiej odcięcia dowozu żywności. Od­działy babilońskie podsuwały się jed­nocześnie coraz bliżej pod mury (por. Jr 32, 24), próbując uczynić w nich wyłom. Po wtargnięciu do miasta likwidowano przede wszystkim głów­ne gniazda oporu — bramy. W jednej z nich, „środkowej” (może identycz­nej z „Rybną” — Sf 1, 10; Neh 3, 3) założyli swoją kwaterę wodzowie Nabuchodonozora. Imiona ich i urzędy znane są częściowo ze znalezionych oryginalnych dokumentów babiloń­skich. Dotyczy to zwłaszcza pierwsze­go dygnitarza Nergal-sar-esera, który w spisie „wielkich Akkadu” (rabutisa matakkadim) wymieniony jest na drugim miejscu jako Nergal-sar-usur, mąż z Sinmagir tj. „Niech Nergal ochrania króla”.

Najprawdo­podobniej jest on identyczny z póź­niejszym, drugim po Nabuchodonozorze władcą Babilonu, znanym jako Neriglissar (559—555).

Drugie imię (Nebu)-sekim nie ma analogii w- Biblii ani w dokumentach babilońskich. Biorąc pod uwagę w. 13 należy je (jako skażone) zastąpić imie­niem Nebuszazban. Przemawia za tym identyczność sprawowanej funkcji (rab saris). Pierwotnie urząd „szefa eunuchów” oznaczał dygnitarza dwor­skiego; w kołach wojskowych przy­sługiwał on niewątpliwie wyższemu oficerowi lub łącznikowi między kró­lem a dowódcami. Trzecia z wymie­nionych osób nosi to samo imię co pierwsza, piastuje jednak odmienny urząd (którego prawdopodobnie w pierwszym wypadku brak). Egzegeci wahają się, czy chodzi o dwie odmien­ne osoby, czy też o ditografię, zwłaszcza że w w. 13 wymieniony jest jedy­nie Nergal-sar-eser, rab-mag. Tytuł ten jest pochodzenia asyryjskiego; zakres władzy lub działalności tego dygnitarza nie jest bliżej znany.

 

4 Widząc to Sedecjasz, król judzki, i wszyscy wojownicy uciekli, wychodząc nocą z miasta drogą prowadzącą przez ogród królewski, przez bramę między dwoma murami; wybrali drogę ku Arabie. (Jer 39, 4)

 

W. 4 ukazuje raz jeszcze słabość króla judzkiego. Widząc krytyczną sytuację miasta opuszcza wojsko i lud i ucieka wraz z garstką przywódców w stronę Jordanu. Sedecjasz zamierzał udać się do króla Moabu lub Ammonu. którzy może byli z nim sprzymie­rzeni w walce z Babilończykami. Wspólnym mianem „Araba” określa­no pustynną równinę rozciągającą się między Morzem Martwym a Morzem Czerwonym, niekiedy zaś całą rozpa­dlinę tektoniczną łącznie z obszarami na płn. od Morza Martwego. Wzmian

 

5 Lecz wojsko chaldejskie ścigało ich i dopędziło Sedecjasza na nizinach Jerycha. Pojmali go więc i zaprowadzili do Ribla, w kraju Chamat, do Nabuchodonozora, króla babilońskiego, który wydał na niego wyrok. 6 Król babiloński zabił synów Sedecjasza w Ribla, na jego oczach; również wszystkich dostojników judzkich kazał król babiloński zabić. 7 Następnie wyłupił oczy Sedecjaszowi i kazał go zakuć w podwójne brązowe kajdany, by go uprowadzić do Babilonu. (Jer 39, 5-7)

 

Nocna ucieczka tajnym przej­ściem w murach biegnących wzdłuż ogrodów królewskich nie powiodła się. Nieszczęśliwy władca został schwyta­ny w okolicach oazy Jerycha i dopro­wadzony wraz z rodziną do kwatery głównej Nabuchodonozora w Ribla. Za krzywoprzysięstwo poniósł Sedecjasz przykładną, ale i okrutną karę, nie należącą w środowisku asyryjsko-babilońskim do rzadkości. Jedna z rzeźb asyryjskich przedstawia Sargona II wyłupującego własnoręcznie oczy jeńcom wojennym.

 

 

8 Chaldejczycy spalili nadto dom królewski oraz domy ludu, mury zaś Jerozolimy zburzyli. 9 Resztę ludu, który pozostał w mieście, i zbiegów, którzy mu się oddali, i pozostałych rzemieślników, Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej, uprowadził do niewoli do Babilonu. 10 Natomiast część ubogiej ludności, nie posiadającej niczego, pozostawił Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej, w ziemi judzkiej; dał im tego dnia winnice i pola.(Jer 39, 8-10)

 

Także spale­nie miasta i uprowadzenie mieszkań­ców do niewoli należało do zwykłych następstw zdobycia twierdzy. Depor­tacje ludności przeprowadzali już na wielką skalę Asyryjczycy; Babilończycy dokonali jej przynajmniej trzy­krotnie w państwie judzkim (597, 586, 582), kilkakrotnie także na innych te­renach. W Palestynie pozostał jedynie prosty lud, który miał zapewnić upra­wy roli, winnic i sadów oraz coroczną daninę z tego kraju. Warunki życia tej reszty Judejczyków były nader ciężkie. Obok panoszącej się anarchii i rozboju po odejściu Babilończyków (zob. niżej) dawał się odczuć ucisk fi­skalny ze strony zdobywców. Toteż za panowania Nabuchodonozora kil­kakrotnie jeszcze wybuchały na tere­nie byłego państwa judzkiego rozru­chy, tłumione krwawo przez Babiloń­czyków; po jednym z nich przeprowa­dzono ostatnią deportację.

 

11 Co do Jeremiasza wydał Nabuchodonozor, król babiloński, następujący rozkaz przez Nebuzaradana, dowódcę straży przybocznej: 12 "Weź go i miej go na oku, a nie czyń mu nic złego, lecz postąp z nim stosownie do życzeń, jakie ci wyjawi". 13 Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej, Nebuszazban, rab saris, Nergal-sar-eser, rab mag, oraz wszyscy dowódcy króla babilońskiego (Jer 39, 11-13)

 

Przywódcy, dokonujący uwol­nienia, są częściowo ci sami co w w. 3 (Nebuszazban i Nergal-sar-eser, rab- -mag). Oprócz nich wymieniony jest jako pierwszy Nebuzaradan, najpraw­dopodobniej naczelny dowódca babi­lońskich sił zbrojnych. Jr 39, 13 okre­śla jego funkcję jako rab-tabbahim,dosłownie „dowódca kucharzy”, w czym odpowiada wzmiankowanemu wyżej wykazowi dygnitarzy dworu Nabuchodonozora (Nabu-zeriddinam rab nuhutimmu, tj. „do­wódcy piekarzy”). Naturalnie i tego tytułu nie należy rozumieć etymolo­gicznie; z faktu umieszczenia takiej funkcji na pierwszym miejscu w spisie babilońskim można wnioskować o jego znaczeniu.

 

14 kazali więc sprowadzić Jeremiasza z dziedzińca wartowni i powierzyli go Godoliaszowi, synowi Achikama, syna Szafana, by go zwolnił do domu. W ten sposób przebywał wśród ludu. 15 Do Jeremiasza zaś, gdy jeszcze był uwięziony na dziedzińcu wartowni, Pan skierował następujące słowo: 16 "Idź, powiedz Kuszycie Ebedmelekowi: To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela. Oto zamierzam wypełnić swą zapowiedź przeciw temu miastu ku zagładzie, a nie ku pomyślności. 17 Tego zaś dnia, gdy się to stanie na twoich oczach, ocalę ciebie - wyrocznia Pana - tak że nie będziesz wydany w ręce ludzi, przed którymi odczuwasz lęk. 18 Z całą bowiem pewnością uratuję ciebie i nie zostaniesz zabity mieczem, a swoje życie mieć będziesz jako zdobycz, albowiem Mnie ufałeś - wyrocznia Pana".(Jer 39, 14-18)

 

Wódz babiloński oddaje Jeremia­sza pod opiekę Godoliasza, wnuka Szafana i syna Achiqama, upatrzone­go już zapewne na przyszłego guber­natora (zob. obszerniej niżej). Możli­we, że wieści o działalności Jeremia­sza dotarły przez uciekinierów do głównej kwatery babilońskiej, dość że Nabuchodonozor wydał odpowiednie zarządzenia co do traktowania Proro­ka po zdobyciu miasta. Raczej jed­nak chodzi tu o zdarzenie późniejsze, które redaktor połączył z pierwszym uwolnieniem (por. identyczność imie­nia Nebuzaradana). Decyzja króla babilońskiego spowodowała prawdopodobnie drugie uwolnienie, tym ra­zem definitywne (40, 1), po zakuciu Jeremiasza celem deportacji do Babi­lonu.

 

lit:

Longkammer H. 1-2 Księga Kronik, Wstęp, przekład z oryg., komentarz, Pallotinum, Poznań 2011

Łach S:Pismo Święte Starego Testamentu, Pallotinum, W-wa, 1973

Łach B:Pismo Święte Starego Testamentu, Księgi 1-2 Królów, Pallotinum, Poznań, 2007

Smolikowski P Bóg w historii, Gutenberg Print, W-wa, 1995

Ricciotti G., „Dawne dzieje Izraela”, PAX, W-wa, 1956

Millard A., Skarby czasów Biblii, Świat Książki, W-wa, 2000

Łach S., Księgi proroków mniejszych, Pallotinium, Poznań 1968

Kruszyński J., Pismo Święte Starego Testamentu, Lublin, 1938

http://www.biblestudytools.com/commentaries/jamieson-fausset-brown/1-kings/1-kings-19.html

 

wqbit
O mnie wqbit

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura